Van geluk tot stokslagen naar reflectie en groei.

Er zijn van die dagen waarbij ik bij het opstaan al lastig word gevallen door deprimerende gedachtes.
Gedachten die mij vertellen dat ik niets ben en nooit wat zal worden en dat mijn leven niets voorstelt.  Gedachten die mij wijzen op hoe mislukt mijn leven is.
Gedachten die mij in de slachtofferrol drukken en waar ik mij op die momenten even helemaal door over laat nemen. Ik voel mij slachtoffer van mijn eigen leven en geef mijzelf klap na klap door al mijn falen nog eens langzaam na te gaan in mijn hoofd:

'Ik ben Femke. Ik ben 29 jaar. Ik ben werkloos en ben daardoor betekenisloos voor deze maatschappij. Ik zit thuis alleen maar op de bank te hangen en mijn kwaliteiten en capaciteiten blijven daarmee onbenut. Ik ben al jaren single en kinderloos. Ik heb nog nooit een langdurige relatie gehad en zou niet weten hoe het is om langer dan een paar maanden met iemand mijn leven te delen. Ik ben niets waard en geloof ook niet dat anderen iets in mij zullen gaan zien.'

Vermoeiende gedachten he? Ze blokkeren mij volledig en zuigen energie. In alles valt te lezen dat ik mislukt ben en gigantisch heb gefaald....

Vanmorgen werden deze gedachten getriggerd door het zien van een prachtige zwangerschapsshoot van een kennis van mij. Het geluk straalde van de foto af. Een stralende mama met een mooie ronde buik met daarop liggend een bevestigende, liefkozende hand van de papa in spé.

Natuurlijk was ik blij voor haar! Ik gun iedereen het geluk van het vinden van liefde en het uitbouwen daarvan door een gezinnetje te starten.
Toch voelde ik ook de jaloezie steken en liet mij even meenemen in zelfmedelijden: 'Zij wel en ik niet. Zie haar gelukkig zijn en mij hier ongelukkig, alleen en mislukt op de bank zitten.'

Haar geluk boog ik om tot mijn stokslagen. Ik vergat de weg die ik heb afgelegd. Alle overwinningen en groeiprocessen leken ineens mijlen ver weg.

En dat terwijl ik afgelopen week een grote stap heb gezet door afscheid te nemen van de psychische hulpverlening. Na een periode van drie jaar intensieve therapie is het einde dan toch eindelijk gekomen!
Ik ben er klaar voor om op eigen kracht verder te gaan. Dat vind ik best eng, de angst om te falen en terug te vallen blijft aanwezig. Aan de andere kant voelt het fijn om eindelijk weer eens te leven zonder mijzelf constant onder de loep te hoeven nemen. Ik ben nu meer in staat te leven in het hier-en-nu in plaats van elke keer terug te moeten kijken naar vroeger.

Met het loslaten van die hulp breekt ook een nieuwe periode aan. Een periode waarin ik mag gaan ervaren hoeveel kracht ik in mij heb en hoe goed ik onderhand ben geworden in het zelfstandig opkrabbelen als het even misgaat in mijn hoofd; als oude gedachten, waar ik overigens allang niet meer in geloof, weer even de overhand krijgen en mijn waarheid lijken te worden.
Mijn zelfvertrouwen mag gaan groeien en langzaam ben ik op zoek naar een nieuwe daginvulling. Dat betekent nu nog het vinden van nieuw vrijwilligerswerk en hopelijk op de langere duur het vinden van een leuke, passende baan.

Dat het vanmorgen even misging in mijn hoofd na het zien van die zwangerschapsfoto is helemaal niet erg. Het geeft denk ik alleen maar aan hoe graag ik dat geluk ook zou willen vinden! Het is een bewijs van de dromen die in mij verscholen liggen. Hopelijk komen zij op den duur ten uitvoer.

Door vanmorgen die gevoelens en gedachten van jaloezie, boosheid, zelfmedelijden, gemis en angst er even te laten zijn merkte ik ook dat zij vanzelf verdwenen. Door deze gebeurtenis groeit mijn vertrouwen in de toekomst weer. Het is een extra onderstreping van hoe klaar ik was om te stoppen met psychische hulp. Want ja, ik kan de wandeling van het leven echt wel weer alleen aan met al zijn bergen en dalen. Een hulpverlener hoeft mij niet meer te vertellen hoe belangrijk het is om gevoel er te laten zijn. Ik heb andermans begrenzing niet meer nodig als ik mijzelf toesta het te voelen.

Het word mij weer eens duidelijk: Ik ben gegroeid. Van kind naar vrouw.
De oude gedachten kloppen niet langer. Zij hebben plaats moeten maken voor nieuwe inzichten. Ik leef met een nieuwe waarheid.

'Ik ben Femke. Een leuke, gezellige en mooie vrouw van 29 jaar. Nu nog single en genietend van het leven wat ik heb. Ik voel mij klaar om een langdurige relatie aan te gaan en sta er open voor om mijn leven met iemand te gaan delen. Ik heb een kinderwens, maar ben tegelijkertijd heel erg blij dat ik nu nog niemand anders heb om voor te zorgen dan mijzelf. Ik ben werkloos, maar probeer mijn kwaliteiten en capaciteiten in te zetten voor vrijwilligerswerk. Zo draag ik toch mijn steentje bij in deze maatschappij tot ik er klaar voor ben om mijn uitkering achter mij te laten en door te groeien tot een echte baan.'

Dus oude gedachten... Eat that! ;)

Liefde het grootste goed?

Heel, heel lang geleden was er eens een meisje genaamd Femke. Zij werd geboren in een dorpje wat bol stond van de traditionele kerken. In de plaats waar zij opgroeide was het de gewoonte om de week met de kerk te beginnen. Zo was daar elke zondag het ritueel van het vroege opstaan en onder begeleiding van het luide klokkengeluid nog even snel de wc in glippen voor de dienst begon.

De zangdienst bracht mij wekelijks aan het lachen. Wij zongen als gemeente namelijk steevast achter het orgel aan. Elke noot uit onze mond klonk een tel later dan het orgel dat had ingezet. Zelfs de meest makkelijke psalmen bleken een uitdaging als je hen met zo´n 150 man in koor wilde zingen.

Negen van de tien keer kreeg ik niets mee van de preek. In mijn jongere jaren had ik die mogen ontvluchten door naar de kindernevendienst te gaan, maar toen ik een tiener werd was ik daar volgens mijn ouders toch echt te oud voor. En dus zat er niets anders op dan lampen tellen, mensen kijken en snoeppapiertjes vouwen. ( Wist je dat je met één enkel fruitella-papiertje de prachtigste origamifiguurtjes kon maken? Maar dat geheel terzijde...)

Na de dienst schoot ik vaak snel de kerk uit. Ik had dan even de tijd om mijn vriendinnetjes weer te spreken en speelafspraken te maken voor de aankomende week. Het hele dorp zat zo'n beetje in dezelfde gemeente en op zondagochtend waren de straten leeg. Eenmaal thuisgekomen was er ruimte voor koffie met een luxe koek en daarna trokken wij steevast als gezin de natuur in voor een heerlijke wandeling over het strand.

Die zondagen in de kerk hebben mij gevormd. Zij hebben mij structuur, veiligheid en vooral ook geloof gebracht. Ik leerde vertrouwen op een liefdevolle Vader. In die tijd was dat voor mij nog een man met een baard die hoog in de wolken woonde en mij altijd zag. Dat vond ik niet eng, nee, dat voelde veilig. Er was mij namelijk geleerd dat deze Meneer er voor mij wilde zijn en dat ik  altijd met Hem kon praten. Mijn kinderlijke geloof draaide om God. En God was Liefde werd mij altijd verteld. Zo simpel was het in die tijd.

Vandaag de dag is het echter niet meer zo simpel als toen. Het geloof is nog steeds belangrijk voor mij en vertrouwen in God is als een leidraad in mijn leven. Maar steeds vaker twijfel ik eraan of liefde nog steeds het grootste goed is. Zo ook deze week...
Vicky Beeching, een bekende zangeres en theologe in de Christelijke wereld kwam afgelopen week namelijk uit de kast. Na haar echte identiteit jaren verborgen te hebben gehouden heeft ze eindelijk de moed gevat om de strijd naast haar neer te leggen en te gaan staan voor wie zij is.

Deze vrouw heeft op vele Christelijke podia gestaan en wist dat zij met het uitspreken van deze woorden een hoop kritiek over zich heen zou krijgen. Want ook al is het in de buitenwereld onderhand heel normaal om op te biechten dat je op iemand van hetzelfde geslacht valt; voor mensen in de traditionele gemeenten is niets minder waar.

Een flink aantal reacties op haar coming out komen overeen met mijn schrikbeeld; er wordt getwijfeld aan Vicky's geloof. Kerken hebben de door haar geschreven liederen op een zwarte lijst gezet en Vicky moet vooral niet denken dat zij daar nog zal mogen spreken. Geloofsgenoten twijfelen aan haar oprechtheid en vinden dat zij haar voorbeeldfunctie moet neerleggen.
Het is voor hen één dat zij die lesbische gevoelens heeft, maar er dan ook nog wat mee willen doen kan totaal niet gerijmd worden met het échte Christelijke geloof. Er wordt met Bijbelteksten gegooid en de Liefde lijkt ver te zoeken. In de reacties lees ik vooral afwijzing. Voor hen is het afwijzing van haar levensstijl, voor mij voelt het als afwijzing van een deel van haarzelf.

Zonder er te diep op in te gaan wil ik zeggen dat ik Vicky's worsteling herken en dat het voor mij een grote steun is dat zij openlijk uit is gekomen voor haar gevoelens voor vrouwen.
Het laatste jaar ben ik zoekend geweest als Christen binnen het geloof. Ik heb onderzocht hoe mijn geloof samen kon gaan met mijn gevoelens. Of deze überhaupt samen door een deur konden gaan. Ik heb gekeken naar wat ik voelde en wat ik daarover dacht. Ik heb geworsteld met God en de teksten die Hij in Zijn schrift heeft laten opschrijven. Ik was en ben niet zozeer bang voor de afwijzing van God. Uiteindelijk kwam ik namelijk tot een conclusie die jaren geleden al in mij was gelegd: God - is - Liefde.

Mijn angst ligt puur op het gebied van afwijzing door mijn mede-gelovigen. Door die angst heb ik een tijd moeten overwegen of ik deze blog überhaupt online wil zetten. Ik vind het eng, maar wil mij net zo moedig als Vicky tonen. Haar coming out heeft mij gesteund en ik hoop dat het ook voor anderen de weg naar openheid vrij maakt. Ik heb namelijk net als haar niet om deze gevoelens gevraagd, maar probeer er wel een weg in te vinden samen met God.