Het oude loslaten

Zoveel kleurig blad

lag er op mijn pad

alsof het mij wilde doen beseffen

mij uit wilde leggen;

het leven komt en het leven gaat

alles houd eens op te bestaan

 

Wat eens vol leven was kan vergaan

 Geef ruimte aan een nieuw bestaan

Laat los
 

Het blad kiest voor de onzekerheid

Raakt haar vertrouwde leven kwijt

Zij dwarrelt naar beneden

met haar ogen gericht op het heden

Eenmaal op de grond gaat een nieuwe wereld open

Het blad vind vertrouwen in hoe het leven kan lopen

 

Het oude loslaten is niet altijd slecht

Kiezen voor nieuw leven geeft een gevecht

Maar als de grote stap eenmaal genomen is

Zal je zien wat het jou bracht, zonder gemis
 

Je zult beseffen dat je het oude vertrouwde moest opgeven

Om te kunnen groeien, bloeien in een nieuw volgend leven.

 

 

 

Het oude loslaten. Ik ben er nooit goed in geweest. Ik hecht mij aan mensen, plaatsen, structuren en heb een ontzettende moeite hen weer los te laten en mijn weg te vervolgen. Het voelt alsof ik een stukje 'mij' kwijtraak als ik uit een oude vertrouwde omgeving stap.

 

Toch weet ik dat het ook goed kan zijn om verder te gaan. Het kiezen van nieuwe wegen biedt kansen om jouzelf te ontplooien. Je leert nieuwe kanten van jouzelf kennen waarvan je eerder niet wist dat je hen had.

 

Het leven is constant in verandering en dat vind ik lastig. Ik houd van vastigheid. Vaststaande patronen en structuren bieden mij zekerheid.

 

Ik voel mij lange tijd onveilig in een nieuwe situatie, maar ben als ik eenmaal gehecht ben net als klittenband; ik laat moeilijk los.

Dat maakt mij trouw. Vaak zelfs té trouw. Ik lijk bijna vast te grijpen aan hetgeen er geweest is. Zo kan ik na tien jaar contactstilte ineens weer ontzettend de behoefte voelen om contact op te nemen met mensen die veel voor mij betekend hebben. Mijn rationele kant is onderhand in staat dit soort bevliegingen aan de kant te schuiven, maar dat maakt het verlangen naar dat goede oude vertrouwde niet minder.

 

Ik plan mijn leven graag vooruit. Dat biedt vastigheid, structuur, veiligheid. Zo kan ik doelen stellen en deze proberen te bereiken.

In al mijn perfectionisme verlies ik mij regelmatig in het behalen van  mijn doel.

 

Ik ben zo doelgericht dat ik over grenzen ga. Ik zie alleen nog hetgeen ik wil bereiken en verwaarloos daarmee dan alles wat er nog meer is. Zo gaat mijn sociale leven op een laag pitje en ga ik compleet over mijn eigen lichamelijke grenzen heen om mijn doel te behalen. 

  

 

 

 

Ik streef mijzelf voorbij om mijn doel te behalen. Als ik uiteindelijk bij de 'finish' ben aangekomen ben ik letterlijk en figuurlijk kapot.

 

Daarom heb ik moeite om deze beslissing te nemen....

 

Vier maanden geleden begon ik vol goede moed aan een nieuw hulpverleningstraject. Mijn doel was om een beter zelfbeeld te krijgen en wat zaken uit het verleden een plaats te geven. Rond volgend jaar juli stond mijn 'finish' gepland; dan zou ik mijn doel behaald hebben en eindelijk het normale leven van werk en studie weer op kunnen pakken.

 

Tot mijn lichaam begon te haperen en ik afgelopen week van een hulpverlener de vraag kreeg: 'Of het niet beter was een stapje terug te doen en een pad te kiezen wat beter aansluit bij mijn lichamelijke grenzen.'

 

Baf. Daar lag ik. Voor de zoveelste keer getackeld door mijn eigen lichaam. Wederom wist mijn lichaam het te presteren om tussen mij en mijn doel te komen. Weg vastigheid en structuur. Hallo onzekerheid!

 

Het afgelopen jaar heb ik keihard gewerkt om mijn grenzen te gaan voelen en er naar te gaan luisteren. Ik dacht het aardig onder de knie te hebben... De eerste aanpassingen om dit hulpverleningstraject aan te kunnen had ik al gemaakt; mijn persoonlijk leven is op een laag pitje gezet en ik lig bijna hele dagen op de bank te rusten.

Ik gaf mijn grenzen al wel eerder aan bij mijn hulpverleners en samen bedachten wij de oplossing om mij in de lunchpauze even terug te trekken en te mogen rusten.

Maar zelfs dat is niet genoeg om mijn doel te kunnen behalen. Ik red het niet. Mijn lichaam geeft op.

 

En dus moet ik grote enge beslissingen gaan maken. Mijn doel zal moeten worden aangepast en ik moet gaan zoeken of ik wat zekerheid in alle onzekerheid kan vinden. Ik zal het oude moeten loslaten en op zoek moeten gaan naar iets nieuws wat beter bij mijn (nieuw gevonden) grenzen past.

En dat is klote.

 

Soms denk je er te zijn qua acceptatie van jouw klachten en dan komt jouw leven met al zijn beperkingen er ineens tussen door en gaat tussen jou en jouw doel staan.

Er valt dan niets anders te doen dan luisteren naar jouw lichaam en jouw doelen bijstellen.

 

En dat is dan ook wat ik nu ga doen.

 

 



Hokjes

Vastomlijnd en gestructureerd

Ingekapseld, veilig

Weten waar ik aan toe ben

Zonder dat de regels worden gespeld

 

of

 

Bekneld en benauwd

Geen ruimte om ´mij´ te zijn

Gevangen in de vooraannames

Over wie ik ben, over wie ik zou moeten zijn

 

Waar blijft de ruimte voor mij als geheel?

 

 

´Stop met jouzelf in een hokje te  proppen Femke. Je bent niet een doorsnee meid dus maak het niet jouw verlangen om in zo´n hokje te passen. Je doet jouzelf daar ontzettend mee te kort.´

 

Dit is wat een hulpverlener vanmorgen tegen mij zei. Ik begreep meteen wat zij bedoelde. Ik moest haar zelfs gelijk geven. Maar de uitwerking van deze tip is een stuk gecompliceerder…

 

De afgelopen jaren heb ik aardig wat stempels op mijn persoon gedrukt gekregen. Onder deze stempels kon ik niet uit. Ik ontving hen om de zorg te krijgen die ik nodig had. Die stempels duwden mij in hokjes als ´gehandicapt´, ´psychiatrisch cliënt´ en ´chronisch ziek´.  Allemaal zware termen die een flinke invloed op mijn leven kregen.

De diagnosen en ziektebeelden die bij deze hokjes passen leken ineens mijn zíjn te definiëren. Mijn persoon viel samen met de problemen die bij deze ziekten hoorden. Ik zag geen verschil meer tussen het hebben van een handicap en het zíjn daarvan.

 

Er was geen ruimte voor Femke. Ik had mijzelf zo ver in het hokje ‘chronisch ziek’ geplaatst dat ik mijzelf alleen maar zag als een gehandicapte die slachtoffer was geworden van haar spierziekte.

 

De spierziekte

 

De dermatomyositis heeft een grote invloed op mijn leven.  Ik ben daardoor chronisch vermoeid, heb minder kracht en weerstand dan leeftijdsgenoten en ben afhankelijk van hulp(middelen) als een rolstoel, scootmobiel en een huishoudelijke hulp. Allemaal zaken die niet standaard in het hokje passen van een jonge vrouw die in de bloei van haar leven hoort te zitten.

 

Toch kan ik nu zeggen dat de ziekte een grotere rol in mijn leven speelde dan dat nodig was. De ziekte had mij in zijn greep. Ik durfde niet meer in het hier-en-nu te leven en was constant bang voor de volgende terugval. Ik was bang voor wat de ziekte dan weer aan vrijheid mee zou nemen.

 

Wat zou deze spierziekte nog meer roven? Waar zou ik nog verder in beperkt raken? Welke vrijheden zou ik nog meer moeten opgeven?

 

Ik begreep niet hoe anderen van het leven konden genieten en waarom zij de moeite deden om lol te hebben. Alles wat ik aan zou grijpen om een fijner leven te krijgen werd mij toch weer afgenomen. Het leven voelde voor mij puur als overleven.

 

Gelukkig ligt deze tijd achter mij. Het leven is niet langer overleven. Ik durf nu te genieten en het lukt mij zelfs lichtpuntjes te zien in de donkere stormen van mijn leven. Dat is niet altijd makkelijk. Ik moet vaak vechten tegen mijn eerste natuur om niet pessimistisch te denken. Hoe zeer ik dat ook niet wil; ik denk in beperkingen en mijn glas is vaker half leeg dan half vol.

 

 

Hokjesdenker

 

De teleurstellingen, afwijzingen en terugvallen die ik in mijn leven ben tegengekomen hebben mij gevormd. Zij hebben mij angstig en onzeker gemaakt. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik moeite heb te vertrouwen.

 

Die angst en onzekerheden hebben mij ook tot een hokjesdenker gemaakt.

 

Aan de ene kant vind ik het vreselijk om in een hokje gepropt te worden en daardoor te worden gedefinieerd, maar aan de andere kant is het vreemde aan dat hokjes denken dat het ergens ook wel veilig voelt…

Zo’n hokje met de bijbehorende diagnosen geeft structuur. Het is duidelijk omlijnt en geeft grenzen; ik weet waar ik aan toe ben, ik weet waar ik aan moet voldoen.

De kans op afwijzing word als je maar hard genoeg je best doet om de eisen van dat hokje te volbrengen zo klein mogelijk.

 

Vanmorgen zag ik pas dat ik het denken in hokjes niet langer nodig heb om mij veilig en zeker te voelen. Ik kan een hogere mate van onzekerheid en spanning dragen zonder dat het mijn klachten verergert.

De structuur en veiligheid die het hokjes denken mij voorheen bood is niet langer nodig. De begrenzing van zo’n hokje voelt nu zelfs wat beklemmend.

 

Zo’n hokje heeft geen ruimte voor mijn hele zíjn, alleen voor kleine elementen van mij en doet mij daarmee standaard tekort!

 

Belofte

 

Het hokjes-denken hoeft wat mij betreft niet afgeschaft te worden. Ons brein is nou eenmaal zo ingesteld. Wij hebben het nodig om een situatie of persoon in een rap tempo in een hokje te plaatsen zodat we snel beslissingen kunnen maken om te overleven.

Maar ik wil jullie wel wat vragen: ´Zullen wij elkaar beloven naar de persoon te kijken nadat we die in onze veilige hokjes gestopt hebben?´

 

Dat we de persoon achter de diagnose maar mogen aanzien in plaats van de diagnose zelf.

 

We hebben het in ons om buiten de geijkte grenzen van het hokje te kunnen kijken. We moeten daar alleen wel de tijd en energie voor maken.

 

Ik wil dit in ieder geval blijven proberen te doen. Er zijn zoveel mooie mensen op de wereld. Het is zonde om enkel hun afwijkingen te zien.  Daarmee doe ik de ander en in deze ook mijzelf veel te kort!

Vrijheid

Vandaag vieren wij de vrijheid

Ik vier de vrijheid die ik vond

In mijn voelen

In mijn denken

 

Al die tijd zat ik opgesloten

Was ik geketend

Denkbeeldige eisen hielden mij vast

Het zat allemaal in mijn hoofd

 

Dit jaar kan ik mijn vrijheid vieren

Ik vond het toen ik mijzelf onderzocht

Het was zwaar geconfronteerd te worden

Met mijn voelen

Met mijn denken

 

Dit jaar heb ik vrijheid gevonden

Om te denken wat ik wil

Om uit te spreken wat ik voel

De enige die deze vrijheid soms nog aanvecht

Ben ik zelf

 

 

 

Het schrijven van deze eerste blog staat volledig in teken van het onderwerp vrijheid.

Om dit stukje tekst; een paar simpele woorden, wat aan-een-geregen alinea’s te mogen posten van mijzelf heeft er een wereld in mij moeten bewegen.

Hoge eisen moesten overboord gegooid worden, bergen werden beklommen en angsten moesten in de ogen worden gekeken.
 

Het is namelijk doodeng iets van mijzelf te laten zien!

 

Dat is dan ook de reden waarom ik deze blog op Bevrijdingsdag schreef en pas zes maanden later post...

Ik ben bang om ook maar een glimp van mijn gedachtepatronen en gevoelens met anderen te delen.

 

Mensen zouden mij op mijn woorden aan kunnen spreken. Zij zouden terug kunnen komen op een gevoel wat ik in een blog beschrijf of de discussie met mij aan willen gaan over een onderwerp waar ik mijn mening over heb gepost. Ze zouden niet alleen mijn mening en mijn woorden, maar ook mij als persoon kunnen afwijzen.

 

Ik heb er de afgelopen achtentwintig jaar een kunst van gemaakt om onzichtbaar te zijn. Ik was altijd bang om mijn kop boven het maaiveld uit te steken. In mijn hoofd had de wereld geen behoefte aan mij.

 

Ik heb krampachtig geprobeerd van alles te zijn behalve mijzelf. Ik had ook geen idee wie die ‘zelf’ kon zijn. Waar zij van hield. Wat haar mening was. Wie zij was. Altijd paste ik mij maar aan naar wat ik dacht dat de ander van mij wilde zien. 

 

De laatste twee jaar ben ik op zoek gegaan naar wie er achter al die maskers zat. Dat heeft flink wat bloed, zweet en tranen gekost. Op velerlei manieren hebben hulpverleners geprobeerd mij terug te brengen naar mijn kern. Ik wandelde met hen mee niet wetende naar wie ik op zoek was.

 

Ik heb de vrijheid gevonden om mijn gedachten met de wereld te mogen delen. Ik heb niet langer de illusie dat niemand mij boeiend vind. Er zijn mensen die mij leuk vinden, van mij houden. Ergens diep in mij weet ik nu dat ik er mag zijn. Het voelt nog lang niet altijd zo, maar het feit dat ik dat alleen al weet geeft mij de vrijheid deze woorden op papier te zetten.

 

Om hen ook openbaar te maken is een tweede. Ik weet nog niet wanneer ik deze blog met anderen ga delen. Maar ik wil schrijven want mijn stem is te kostbaar om niet gehoord te worden!

 

Ik heb een visie en ik heb dromen voor mijn leven. Ik heb een mening en gevoelens die ik wil leren uiten. Ik wil leren een stukje ´mij´ te delen met anderen.

 

Ik ben er klaar voor mijzelf te laten zien aan de wereld. Misschien weet ik nog niet helemaal waar die ‘zelf’ voor staat, maar ik denk dat deze blog mij daar stukje bij beetje bij kan helpen.

De aankomende tijd wil ik jullie dan ook meenemen in mijn wereld.

 

Wees welkom in de wondere wereld van Just Femz!