Zo´n dag als alle anderen.

Het is zo´n dag als alle anderen. Zo´n doodnormale dag.
Het zou eigenlijk nog zomer moeten zijn, maar het weer denkt daar anders over; buiten plenst het dat het giet. De bomen hier tegenover beginnen langzaam hun groene kleur te verliezen. Ook de bladeren zijn aan het verweer onderhevig. Elke storm veroorzaakt een beetje meer blad op het fietspad hier voor mijn huis.

Ik zit binnen. Voel mij thuis in mijn nieuwe huis. Dat 'nieuwe' is er onderhand wel wat af hoor. Na een paar maanden bewoning en een aantal oude vertrouwde gezellige avondjes met vrienden en familie begint dit toch echt als mijn plek te voelen.

Deze middag wilde ik de komst van de herfst verwelkomen. Geen gezeur over de regen, maar juist genieten van het knusse gevoel van mij thuis voelen terwijl buiten de storm raast.

De regen tikt tegen het raam en Frank Boeijen schalt uit mijn speakers. Hij bevestigd wat ik al weet: 'We luisteren en we liggen. De wind beweegt het raam. Regent het. Ja het regent. Goede nacht. Blijf zo maar liggen.'
Ik lig op de bank onder een plaid. Ook mijn katten en de hond hebben zich op een warm plekje genesteld. Er heerst een volkomen rust hier in de ruimte. Langzaam vult het huis zich met de geur van zelfgemaakte koekjes met banaan, havermout, rozijnen en chocolade.

Ik lig hier en bedenk mij dat het goed is. Dit gewone huiselijke moment op deze doodnormale dag.
De regen tikt nog eens tegen het raam en Frank verteld mij over een gevoel wat ik al had herkend: 'Je wordt vervuld. Vervuld van de oneindigheid.'

Alleen in de bioscoop

Daar zat ik dan, alleen, in de bioscoop. Op de avond dat ik eigenlijk een date zou hebben met een ontzettend leuke jongen.
Het mocht niet zo zijn; zijn ex was mij voor en kwam hem terugclaimen voor ik überhaupt de kans kreeg in het 'echt' kennis met hem te maken.

Ik had best wel met mijzelf te doen. Juist op deze avond had ik graag wat gezelschap gewild, maar ook  mijn reddingsplan viel in het water. De vriendin in kwestie werd ziek en dus zat er niets anders op dan in mijn eentje naar de film te gaan.

Het was een worsteling die avond om voor mijzelf te kiezen door tóch naar de film te gaan, alleen of niet. Ik was bang voor weemoedige gevoelens en een 'Ik ben alleen op de wereld en niemand zal ooit met mij willen daten-gevoel.' Zielige ik had ontzettende medelijden met mijzelf...
Uiteindelijk haalde de gedachte dat ik mij thuis nog zieliger zou voelen mij over.

Ik zat daar dus alleen voor dat hele grote scherm en voelde mij steeds kleiner worden.

Sowieso was ik al in geen jaren meer naar de bioscoop geweest, maar dit keer zat ik daar ook zonder iemand aan mijn zijde te hebben. Eigenlijk was ik een  beetje bang dat anderen iets zouden denken als: 'Moet je die vrouw zien. Die heeft vast geen sociaal leven als ze in haar eentje in de bioscoop zit. Wat een triest persoon.'
In mijn fantasie zag ik andere bioscoopbezoekers al meelijwekkend naar mij kijken. Ik dook dus steeds een beetje dieper in mijn stoel en hoopte maar dat de film snel zou beginnen. Zielige, zielige ik.

Na de film liep ik over de boulevard en keek uit over een rustig stromende zee. Langzaam lukte het mij te ontsnappen aan het eenzame, zielige gevoel wat die avond de boventoon had gevoerd.
Elke golf leek een onrustige gedachte met zich mee te nemen en mijn blik verruimde zich net als het wijd uitgestrekte strand voor mij.
Ik leek dingen helderder te kunnen zien en zag ineens hoeveel oordelen over mijzelf ik op de onschuldige gezichten van mijn mede-bioscoopbezoekers had geplakt.

Zij hadden die avond waarschijnlijk totaal geen mening over mijn aanwezigheid gehad. Zij waren gezellig een avondje weg en maakten zich niet druk om de vrouw die een rij voor hen in de bioscoop zat.
Mijn hoofd had weer eens spelletjes met mij zitten spelen en het was fijn deze nu te ontmaskeren. Met het krijgen van dit inzicht kwam er ook ruimte voor andere gevoelens.

Ineens kon ik ook voelen hoe fijn het was geweest om mij een avondje aan helemaal niets anders te hoeven verbinden dan met die prachtige film op dat grote doek. Er was niemand om rekening mee te houden. Ik kon mijn tranen vrijuit laten lopen en de slappe lach krijgen op momenten die ík heel grappig vond.

Eigenlijk had ik mij, ondanks het zielige gevoel, heel vrij gevoeld. Ik had ervaren hoe het was om met mijzelf op stap te zijn en had best een leuke tijd gehad.

En is dat nou eigenlijk niet het belangrijkste ter wereld?

Dat je een leuke tijd met jouzelf kunt hebben. Want van jezelf kom je nou eenmaal nooit af. Voor eeuwig en eeuwig zal ik mijn metgezel zijn.

En gelukkig heb ik nu ervaren dat ik best een leuk gezelschap ben. :)

Tijden veranderen

Tijden veranderen. Ik weet het en toch blijf ik het lastig vinden...


Sinds een paar weken is er een eind gekomen aan het laatste intensieve hulptraject wat ik gevolgd heb.
De wereld ligt weer voor mij open en ik voel mijn energie groeien. Eindelijk heb ik weer de ruimte om dingen te doen die ik leuk vind, om mensen te zien die mij energie geven, om even helemaal vrijuit te doen wat ik graag zou willen doen!


En toch...


Is daar dat moedeloze gevoel. Een gevoel wat mij verlamt. Wat zachtjes in mijn oor schreeuwt dat het nooit wat met mij zal worden. Dat ik niet van betekenis ben voor deze maatschappij.
Grote nare gedachten... Ik wil hen niet de ruimte geven maar ze komen soms ineens op. Vaak juist op de momenten dat ik hen het minste kan gebruiken. Als ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit.
Ik heb nu zoveel tijd voor mijzelf dat het mij eigenlijk wat aanvliegt. Grote vragen komen er voorbij:
Hoe zie ik mijn toekomst?
Welk beroep ga ik uitoefenen?
Hoe kom ik weer de arbeidsmarkt op nu ik er toch een aantal jaar uitgelegen heb?


Mijn CV vertoont een gat en mij is geleerd dat dit meestal geen goed teken is voor werkgevers.



Toch kan ik vertellen dat ik de afgelopen jaren harder heb gewerkt dan de optelsom van alle voorgaande jaren dat ik in loondienst was. Ik heb bergen verzet. Heb mijzelf afgebroken en vervolgens weer zo opgebouwd dat zelfs mijn zusje aangeeft mij niet meer zo goed te kennen.


Alles is zo anders. Mijn leven is zo anders. Ík ben zo anders.


Eerlijk gezegd heb ik de route die ik de afgelopen jaren heb gelopen eigenlijk nog geen plek kunnen geven. Het kost tijd om mijzelf opnieuw uit te vinden.


De enige die mij die tijd echter niet wil gunnen ben ik zelf. Ik moet meteen alweer door naar het volgende doel. Op dit moment is dat het vinden van een leuke partner én het zoeken naar passend (vrijwilligers)werk.
Het voelt alsof ik gemiste tijd wil inhalen. Alsof ik eindelijk waar moet gaan maken wat ik al die jaren gedroomd heb te doen. Ik zet mijzelf onder druk en probeer te leven in de zesde versnelling.
Met die hoge eisen en grote gedachten zet ik mijzelf al meteen weer muurvast en blokkeer.


Voor ik het weet stort ik mijzelf weer in hetzelfde volgeplande leven wat de 'oude Femke' zo belangrijk vond. Die stap is 1000 maal makkelijker dan mij overgeven aan hetgeen de 'nieuwe Femke' nodig heeft; rust, regelmaat en ruimte voor zichzelf. Ruimte om te ontdekken wie zij nu eigenlijk is en wat passend zou zijn als volgende halte op haar route.


Maar hoelang is het dan nodig om een pas op de plaats te maken? Wanneer is het weer tijd voor actie? Wanneer mag ik weer?


Ik weet het niet.
Ik weet in ieder geval dat ik zoekende ben en dat ik mij zo min mogelijk probeer aan te trekken van de onrustige, demotiverende teksten die nog wel eens in mijn hoofd voorbij komen.
En tot de tijd dat ik het weet probeer ik te genieten van mijn herwonnen vrijheid. Langzaam zullen de antwoorden wel komen. Daar vertrouw ik maar op!