Er zijn van die dagen waarbij ik bij het opstaan al lastig word gevallen door deprimerende gedachtes.
Gedachten die mij vertellen dat ik niets ben en nooit wat zal worden en dat mijn leven niets voorstelt. Gedachten die mij wijzen op hoe mislukt mijn leven is.
Gedachten die mij in de slachtofferrol drukken en waar ik mij op die momenten even helemaal door over laat nemen. Ik voel mij slachtoffer van mijn eigen leven en geef mijzelf klap na klap door al mijn falen nog eens langzaam na te gaan in mijn hoofd:
'Ik ben Femke. Ik ben 29 jaar. Ik ben werkloos en ben daardoor betekenisloos voor deze maatschappij. Ik zit thuis alleen maar op de bank te hangen en mijn kwaliteiten en capaciteiten blijven daarmee onbenut. Ik ben al jaren single en kinderloos. Ik heb nog nooit een langdurige relatie gehad en zou niet weten hoe het is om langer dan een paar maanden met iemand mijn leven te delen. Ik ben niets waard en geloof ook niet dat anderen iets in mij zullen gaan zien.'
Vermoeiende gedachten he? Ze blokkeren mij volledig en zuigen energie. In alles valt te lezen dat ik mislukt ben en gigantisch heb gefaald....
Vanmorgen werden deze gedachten getriggerd door het zien van een prachtige zwangerschapsshoot van een kennis van mij. Het geluk straalde van de foto af. Een stralende mama met een mooie ronde buik met daarop liggend een bevestigende, liefkozende hand van de papa in spé.
Natuurlijk was ik blij voor haar! Ik gun iedereen het geluk van het vinden van liefde en het uitbouwen daarvan door een gezinnetje te starten.
Toch voelde ik ook de jaloezie steken en liet mij even meenemen in zelfmedelijden: 'Zij wel en ik niet. Zie haar gelukkig zijn en mij hier ongelukkig, alleen en mislukt op de bank zitten.'
Haar geluk boog ik om tot mijn stokslagen. Ik vergat de weg die ik heb afgelegd. Alle overwinningen en groeiprocessen leken ineens mijlen ver weg.
En dat terwijl ik afgelopen week een grote stap heb gezet door afscheid te nemen van de psychische hulpverlening. Na een periode van drie jaar intensieve therapie is het einde dan toch eindelijk gekomen!
Ik ben er klaar voor om op eigen kracht verder te gaan. Dat vind ik best eng, de angst om te falen en terug te vallen blijft aanwezig. Aan de andere kant voelt het fijn om eindelijk weer eens te leven zonder mijzelf constant onder de loep te hoeven nemen. Ik ben nu meer in staat te leven in het hier-en-nu in plaats van elke keer terug te moeten kijken naar vroeger.
Met het loslaten van die hulp breekt ook een nieuwe periode aan. Een periode waarin ik mag gaan ervaren hoeveel kracht ik in mij heb en hoe goed ik onderhand ben geworden in het zelfstandig opkrabbelen als het even misgaat in mijn hoofd; als oude gedachten, waar ik overigens allang niet meer in geloof, weer even de overhand krijgen en mijn waarheid lijken te worden.
Mijn zelfvertrouwen mag gaan groeien en langzaam ben ik op zoek naar een nieuwe daginvulling. Dat betekent nu nog het vinden van nieuw vrijwilligerswerk en hopelijk op de langere duur het vinden van een leuke, passende baan.
Dat het vanmorgen even misging in mijn hoofd na het zien van die zwangerschapsfoto is helemaal niet erg. Het geeft denk ik alleen maar aan hoe graag ik dat geluk ook zou willen vinden! Het is een bewijs van de dromen die in mij verscholen liggen. Hopelijk komen zij op den duur ten uitvoer.
Door vanmorgen die gevoelens en gedachten van jaloezie, boosheid, zelfmedelijden, gemis en angst er even te laten zijn merkte ik ook dat zij vanzelf verdwenen. Door deze gebeurtenis groeit mijn vertrouwen in de toekomst weer. Het is een extra onderstreping van hoe klaar ik was om te stoppen met psychische hulp.
Want ja, ik kan de wandeling van het leven echt wel weer alleen aan met al zijn bergen en dalen. Een hulpverlener hoeft mij niet meer te vertellen hoe belangrijk het is om gevoel er te laten zijn. Ik heb andermans begrenzing niet meer nodig als ik mijzelf toesta het te voelen.
Het word mij weer eens duidelijk: Ik ben gegroeid. Van kind naar vrouw.
De oude gedachten kloppen niet langer. Zij hebben plaats moeten maken voor nieuwe inzichten. Ik leef met een nieuwe waarheid.
'Ik ben Femke. Een leuke, gezellige en mooie vrouw van 29 jaar. Nu nog single en genietend van het leven wat ik heb. Ik voel mij klaar om een langdurige relatie aan te gaan en sta er open voor om mijn leven met iemand te gaan delen. Ik heb een kinderwens, maar ben tegelijkertijd heel erg blij dat ik nu nog niemand anders heb om voor te zorgen dan mijzelf. Ik ben werkloos, maar probeer mijn kwaliteiten en capaciteiten in te zetten voor vrijwilligerswerk. Zo draag ik toch mijn steentje bij in deze maatschappij tot ik er klaar voor ben om mijn uitkering achter mij te laten en door te groeien tot een echte baan.'
Dus oude gedachten... Eat that! ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten