De laatste paar maanden in therapie ging het eigenlijk best goed met mij. Ik durfde mijn gevoelens te delen, grenzen aan te geven en begon mijn plaats in de groep op te eisen.
Toch is het voor mij een hele worsteling geweest om toe te geven dat het goed ging. Je zou denken dat dat niet zo moeilijk moet zijn aangezien je 'goed voelen' toch het ultieme doel is wat je met therapie probeert te bereiken. Voor mij was het echter niet zo makkelijk...
Ik weet nog dat we op een vroege vrijdagmorgen met zeven groepsgenoten plus twee psychologen in een stoffig gymzaaltje in een kring zaten. Zoals gewoonlijk begonnen we de dag met een ´Hoe zit je er vandaag bij?´ rondje.
Ieder groepslid had die week iets heftigs meegemaakt of voelde zich om een of andere reden niet goed. Hoe dichter mijn beurt naderde des te zenuwachtiger werd ik. Ik betrapte mijzelf erop dat ik haastig op zoek ging naar een probleem. En toen was daar het moment van de waarheid: 'Hoe gaat het met jou Femke?'
Ik begon te twijfelen aan mijn gevoel; het kon niet goed met mij gaan, ik voelde het vast verkeerd! Ik was zo gewend geraakt aan tegenslag, problemen en negativiteit dat ik niet zo goed uit durfde te komen voor mijn goede dag.
Al mompelend stamelde ik een verontschuldiging en dat het met mij best wel okay ging. Gelukkig ging de therapeute daar op in en wees mij er op dat ook dat gevoel er juist mag zijn. Dat het niet de bedoeling is dat we in therapie alleen maar ruimte geven aan moeilijkheden en zware gedachten, maar dat ook juist het goede er mag zijn.
En weet je? Eigenlijk staat hetgeen er die vrijdagochtend gebeurde een beetje gelijk aan waarom ik de afgelopen weken niet geblogd heb.
Ik ben het zo gewend om altijd maar in mijn hoofd te zitten. Zaken te overdenken, analyseren, herkauwen en vervolgens op een rijtje te zetten in een blog. De stukken die ik schrijf zijn vaak inherent aan mijn proces. Zij geven weer waar ik sta. Soms heb ik als ik hen schrijf al geworsteld met het onderwerp in kwestie en soms zit ik er ook nog middenin.
Ergens is de gedachte in mijn hoofd geslopen dat het alleen maar boeiend is als ik ergens moeite mee heb of mee worstel. Terwijl ook juist de overwinningen gevierd mogen worden! :)
De afgelopen weken was er geen worsteling. Het was heerlijk rustig in mijn hoofd. Het gaat hier goed! Ik merk steeds meer dat mijn leven na de therapie vorm begint te krijgen en daar geniet ik van.
Ik twijfelde erover of ik jullie dit wel kon melden. Het voelt wat onveilig om open en bloot te zeggen dat het hier goed gaat. Ik weet niet beter dan dat de afgelopen 28 jaar overleven zijn geweest. Eigenlijk voelde het nooit 'goed'. Ik had altijd zorgen, maakte mij altijd wel ergens druk om en dat vertaalde zich in een groot aantal lichamelijke en psychische klachten.
Ik vind het nu dan ook best spannend om uit te spreken dat het goed met mij gaat. Het maakt mij een beetje bang voor de toekomst. Net alsof ik nu dan over mij uitroep dat het alleen nog maar slechter kan gaan.
Ook dit is denk ik vertrouwen krijgen. Vertrouwen krijgen in dat ik mij goed kan blijven voelen ongeacht de omstandigheden. Vertrouwen krijgen in een hoopvolle toekomst. Vertrouwen krijgen in dat ik mij vandaag goed kan voelen en dan morgen, volgende week of over een maand zelfs nog een beetje beter! Soms zal er een slechte dag tussen zitten, maar dat hoeft niet te zeggen dat ik terug bij af ben.
Ja....naar dát vertrouwen wil ik toegroeien want volgens mij is het leven daarvoor bedoeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten