Alleen in de bioscoop

Daar zat ik dan, alleen, in de bioscoop. Op de avond dat ik eigenlijk een date zou hebben met een ontzettend leuke jongen.
Het mocht niet zo zijn; zijn ex was mij voor en kwam hem terugclaimen voor ik überhaupt de kans kreeg in het 'echt' kennis met hem te maken.

Ik had best wel met mijzelf te doen. Juist op deze avond had ik graag wat gezelschap gewild, maar ook  mijn reddingsplan viel in het water. De vriendin in kwestie werd ziek en dus zat er niets anders op dan in mijn eentje naar de film te gaan.

Het was een worsteling die avond om voor mijzelf te kiezen door tóch naar de film te gaan, alleen of niet. Ik was bang voor weemoedige gevoelens en een 'Ik ben alleen op de wereld en niemand zal ooit met mij willen daten-gevoel.' Zielige ik had ontzettende medelijden met mijzelf...
Uiteindelijk haalde de gedachte dat ik mij thuis nog zieliger zou voelen mij over.

Ik zat daar dus alleen voor dat hele grote scherm en voelde mij steeds kleiner worden.

Sowieso was ik al in geen jaren meer naar de bioscoop geweest, maar dit keer zat ik daar ook zonder iemand aan mijn zijde te hebben. Eigenlijk was ik een  beetje bang dat anderen iets zouden denken als: 'Moet je die vrouw zien. Die heeft vast geen sociaal leven als ze in haar eentje in de bioscoop zit. Wat een triest persoon.'
In mijn fantasie zag ik andere bioscoopbezoekers al meelijwekkend naar mij kijken. Ik dook dus steeds een beetje dieper in mijn stoel en hoopte maar dat de film snel zou beginnen. Zielige, zielige ik.

Na de film liep ik over de boulevard en keek uit over een rustig stromende zee. Langzaam lukte het mij te ontsnappen aan het eenzame, zielige gevoel wat die avond de boventoon had gevoerd.
Elke golf leek een onrustige gedachte met zich mee te nemen en mijn blik verruimde zich net als het wijd uitgestrekte strand voor mij.
Ik leek dingen helderder te kunnen zien en zag ineens hoeveel oordelen over mijzelf ik op de onschuldige gezichten van mijn mede-bioscoopbezoekers had geplakt.

Zij hadden die avond waarschijnlijk totaal geen mening over mijn aanwezigheid gehad. Zij waren gezellig een avondje weg en maakten zich niet druk om de vrouw die een rij voor hen in de bioscoop zat.
Mijn hoofd had weer eens spelletjes met mij zitten spelen en het was fijn deze nu te ontmaskeren. Met het krijgen van dit inzicht kwam er ook ruimte voor andere gevoelens.

Ineens kon ik ook voelen hoe fijn het was geweest om mij een avondje aan helemaal niets anders te hoeven verbinden dan met die prachtige film op dat grote doek. Er was niemand om rekening mee te houden. Ik kon mijn tranen vrijuit laten lopen en de slappe lach krijgen op momenten die ík heel grappig vond.

Eigenlijk had ik mij, ondanks het zielige gevoel, heel vrij gevoeld. Ik had ervaren hoe het was om met mijzelf op stap te zijn en had best een leuke tijd gehad.

En is dat nou eigenlijk niet het belangrijkste ter wereld?

Dat je een leuke tijd met jouzelf kunt hebben. Want van jezelf kom je nou eenmaal nooit af. Voor eeuwig en eeuwig zal ik mijn metgezel zijn.

En gelukkig heb ik nu ervaren dat ik best een leuk gezelschap ben. :)