Tijden veranderen

Tijden veranderen. Ik weet het en toch blijf ik het lastig vinden...


Sinds een paar weken is er een eind gekomen aan het laatste intensieve hulptraject wat ik gevolgd heb.
De wereld ligt weer voor mij open en ik voel mijn energie groeien. Eindelijk heb ik weer de ruimte om dingen te doen die ik leuk vind, om mensen te zien die mij energie geven, om even helemaal vrijuit te doen wat ik graag zou willen doen!


En toch...


Is daar dat moedeloze gevoel. Een gevoel wat mij verlamt. Wat zachtjes in mijn oor schreeuwt dat het nooit wat met mij zal worden. Dat ik niet van betekenis ben voor deze maatschappij.
Grote nare gedachten... Ik wil hen niet de ruimte geven maar ze komen soms ineens op. Vaak juist op de momenten dat ik hen het minste kan gebruiken. Als ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit.
Ik heb nu zoveel tijd voor mijzelf dat het mij eigenlijk wat aanvliegt. Grote vragen komen er voorbij:
Hoe zie ik mijn toekomst?
Welk beroep ga ik uitoefenen?
Hoe kom ik weer de arbeidsmarkt op nu ik er toch een aantal jaar uitgelegen heb?


Mijn CV vertoont een gat en mij is geleerd dat dit meestal geen goed teken is voor werkgevers.



Toch kan ik vertellen dat ik de afgelopen jaren harder heb gewerkt dan de optelsom van alle voorgaande jaren dat ik in loondienst was. Ik heb bergen verzet. Heb mijzelf afgebroken en vervolgens weer zo opgebouwd dat zelfs mijn zusje aangeeft mij niet meer zo goed te kennen.


Alles is zo anders. Mijn leven is zo anders. Ík ben zo anders.


Eerlijk gezegd heb ik de route die ik de afgelopen jaren heb gelopen eigenlijk nog geen plek kunnen geven. Het kost tijd om mijzelf opnieuw uit te vinden.


De enige die mij die tijd echter niet wil gunnen ben ik zelf. Ik moet meteen alweer door naar het volgende doel. Op dit moment is dat het vinden van een leuke partner én het zoeken naar passend (vrijwilligers)werk.
Het voelt alsof ik gemiste tijd wil inhalen. Alsof ik eindelijk waar moet gaan maken wat ik al die jaren gedroomd heb te doen. Ik zet mijzelf onder druk en probeer te leven in de zesde versnelling.
Met die hoge eisen en grote gedachten zet ik mijzelf al meteen weer muurvast en blokkeer.


Voor ik het weet stort ik mijzelf weer in hetzelfde volgeplande leven wat de 'oude Femke' zo belangrijk vond. Die stap is 1000 maal makkelijker dan mij overgeven aan hetgeen de 'nieuwe Femke' nodig heeft; rust, regelmaat en ruimte voor zichzelf. Ruimte om te ontdekken wie zij nu eigenlijk is en wat passend zou zijn als volgende halte op haar route.


Maar hoelang is het dan nodig om een pas op de plaats te maken? Wanneer is het weer tijd voor actie? Wanneer mag ik weer?


Ik weet het niet.
Ik weet in ieder geval dat ik zoekende ben en dat ik mij zo min mogelijk probeer aan te trekken van de onrustige, demotiverende teksten die nog wel eens in mijn hoofd voorbij komen.
En tot de tijd dat ik het weet probeer ik te genieten van mijn herwonnen vrijheid. Langzaam zullen de antwoorden wel komen. Daar vertrouw ik maar op!