Zo´n dag als alle anderen.

Het is zo´n dag als alle anderen. Zo´n doodnormale dag.
Het zou eigenlijk nog zomer moeten zijn, maar het weer denkt daar anders over; buiten plenst het dat het giet. De bomen hier tegenover beginnen langzaam hun groene kleur te verliezen. Ook de bladeren zijn aan het verweer onderhevig. Elke storm veroorzaakt een beetje meer blad op het fietspad hier voor mijn huis.

Ik zit binnen. Voel mij thuis in mijn nieuwe huis. Dat 'nieuwe' is er onderhand wel wat af hoor. Na een paar maanden bewoning en een aantal oude vertrouwde gezellige avondjes met vrienden en familie begint dit toch echt als mijn plek te voelen.

Deze middag wilde ik de komst van de herfst verwelkomen. Geen gezeur over de regen, maar juist genieten van het knusse gevoel van mij thuis voelen terwijl buiten de storm raast.

De regen tikt tegen het raam en Frank Boeijen schalt uit mijn speakers. Hij bevestigd wat ik al weet: 'We luisteren en we liggen. De wind beweegt het raam. Regent het. Ja het regent. Goede nacht. Blijf zo maar liggen.'
Ik lig op de bank onder een plaid. Ook mijn katten en de hond hebben zich op een warm plekje genesteld. Er heerst een volkomen rust hier in de ruimte. Langzaam vult het huis zich met de geur van zelfgemaakte koekjes met banaan, havermout, rozijnen en chocolade.

Ik lig hier en bedenk mij dat het goed is. Dit gewone huiselijke moment op deze doodnormale dag.
De regen tikt nog eens tegen het raam en Frank verteld mij over een gevoel wat ik al had herkend: 'Je wordt vervuld. Vervuld van de oneindigheid.'