Vastomlijnd en gestructureerd
Ingekapseld, veilig
Weten waar ik aan toe ben
Zonder dat de regels worden gespeld
of
Bekneld en benauwd
Geen ruimte om ´mij´ te zijn
Gevangen in de vooraannames
Over wie ik ben, over wie ik zou moeten zijn
Waar blijft de ruimte voor mij als geheel?
´Stop met jouzelf
in een hokje te proppen Femke. Je bent
niet een doorsnee meid dus maak het niet jouw verlangen om in zo´n hokje te
passen. Je doet jouzelf daar ontzettend mee te kort.´
Dit is wat een hulpverlener vanmorgen tegen mij zei. Ik
begreep meteen wat zij bedoelde. Ik moest haar zelfs gelijk geven. Maar de
uitwerking van deze tip is een stuk gecompliceerder…
De afgelopen jaren heb ik aardig wat stempels op mijn
persoon gedrukt gekregen. Onder deze stempels kon ik niet uit. Ik ontving hen
om de zorg te krijgen die ik nodig had. Die stempels duwden mij in hokjes als
´gehandicapt´, ´psychiatrisch cliënt´ en ´chronisch ziek´. Allemaal zware termen die een flinke invloed
op mijn leven kregen.
De diagnosen en ziektebeelden die bij deze hokjes passen
leken ineens mijn zíjn te definiëren. Mijn persoon viel samen met de problemen
die bij deze ziekten hoorden. Ik zag geen verschil meer tussen het hebben van
een handicap en het zíjn daarvan.
Er was geen ruimte voor Femke. Ik had mijzelf zo ver in
het hokje ‘chronisch ziek’ geplaatst dat ik mijzelf alleen maar zag als een
gehandicapte die slachtoffer was geworden van haar spierziekte.
De spierziekte
De dermatomyositis heeft een grote invloed op mijn
leven. Ik ben daardoor chronisch
vermoeid, heb minder kracht en weerstand dan leeftijdsgenoten en ben
afhankelijk van hulp(middelen) als een rolstoel, scootmobiel en een
huishoudelijke hulp. Allemaal zaken die niet standaard in het hokje passen van
een jonge vrouw die in de bloei van haar leven hoort te zitten.
Toch kan ik nu zeggen dat de ziekte een grotere rol in
mijn leven speelde dan dat nodig was. De ziekte had mij in zijn greep. Ik
durfde niet meer in het hier-en-nu te leven en was constant bang voor de
volgende terugval. Ik was bang voor wat de ziekte dan weer aan vrijheid mee zou
nemen.
Wat zou deze
spierziekte nog meer roven? Waar zou ik nog verder in beperkt raken? Welke
vrijheden zou ik nog meer moeten opgeven?
Ik begreep niet hoe anderen van het leven konden genieten
en waarom zij de moeite deden om lol te hebben. Alles wat ik aan zou grijpen om
een fijner leven te krijgen werd mij toch weer afgenomen. Het leven voelde voor
mij puur als overleven.
Gelukkig ligt deze tijd achter mij. Het leven is niet
langer overleven. Ik durf nu te genieten en het lukt mij zelfs lichtpuntjes te
zien in de donkere stormen van mijn leven. Dat is niet altijd makkelijk. Ik
moet vaak vechten tegen mijn eerste natuur om niet pessimistisch te denken. Hoe
zeer ik dat ook niet wil; ik denk in beperkingen en mijn glas is vaker half
leeg dan half vol.
Hokjesdenker
De teleurstellingen,
afwijzingen en terugvallen die ik in mijn leven ben tegengekomen hebben mij
gevormd. Zij hebben mij angstig en onzeker gemaakt. Zij hebben ervoor gezorgd dat
ik moeite heb te vertrouwen.
Die angst en onzekerheden hebben mij ook tot een
hokjesdenker gemaakt.
Aan de ene kant vind ik het vreselijk om in een hokje
gepropt te worden en daardoor te worden gedefinieerd, maar aan de andere kant
is het vreemde aan dat hokjes denken dat het ergens ook wel veilig voelt…
Zo’n hokje met de bijbehorende diagnosen geeft structuur.
Het is duidelijk omlijnt en geeft grenzen; ik weet waar ik aan toe ben, ik weet
waar ik aan moet voldoen.
De kans op afwijzing word als je maar hard genoeg je best
doet om de eisen van dat hokje te volbrengen zo klein mogelijk.
Vanmorgen zag ik pas dat ik het denken in hokjes niet
langer nodig heb om mij veilig en zeker te voelen. Ik kan een hogere mate van
onzekerheid en spanning dragen zonder dat het mijn klachten verergert.
De structuur en veiligheid die het hokjes denken mij
voorheen bood is niet langer nodig. De begrenzing van zo’n hokje voelt nu zelfs
wat beklemmend.
Zo’n hokje heeft
geen ruimte voor mijn hele zíjn, alleen voor kleine elementen van mij en doet
mij daarmee standaard tekort!
Belofte
Het hokjes-denken hoeft wat mij betreft niet afgeschaft
te worden. Ons brein is nou eenmaal zo ingesteld. Wij hebben het nodig om een
situatie of persoon in een rap tempo in een hokje te plaatsen zodat we snel
beslissingen kunnen maken om te overleven.
Maar ik wil jullie wel wat vragen: ´Zullen wij elkaar beloven naar de persoon te kijken nadat
we die in onze veilige hokjes gestopt hebben?´
Dat we de persoon achter de diagnose maar mogen aanzien in plaats van de diagnose zelf.
We hebben het in ons om buiten de geijkte grenzen van het
hokje te kunnen kijken. We moeten daar alleen wel de tijd en energie voor
maken.
Ik wil dit in ieder geval blijven proberen te doen. Er
zijn zoveel mooie mensen op de wereld. Het is zonde om enkel hun afwijkingen te
zien. Daarmee doe ik de ander en in deze
ook mijzelf veel te kort!
Weer een mooie blog! Met onze manier van denken kan je zoveel beïnvloeden.. zou ook 'n mooie blog zijn voor op Jackies... *hint*
BeantwoordenVerwijderen