Het oude loslaten

Zoveel kleurig blad

lag er op mijn pad

alsof het mij wilde doen beseffen

mij uit wilde leggen;

het leven komt en het leven gaat

alles houd eens op te bestaan

 

Wat eens vol leven was kan vergaan

 Geef ruimte aan een nieuw bestaan

Laat los
 

Het blad kiest voor de onzekerheid

Raakt haar vertrouwde leven kwijt

Zij dwarrelt naar beneden

met haar ogen gericht op het heden

Eenmaal op de grond gaat een nieuwe wereld open

Het blad vind vertrouwen in hoe het leven kan lopen

 

Het oude loslaten is niet altijd slecht

Kiezen voor nieuw leven geeft een gevecht

Maar als de grote stap eenmaal genomen is

Zal je zien wat het jou bracht, zonder gemis
 

Je zult beseffen dat je het oude vertrouwde moest opgeven

Om te kunnen groeien, bloeien in een nieuw volgend leven.

 

 

 

Het oude loslaten. Ik ben er nooit goed in geweest. Ik hecht mij aan mensen, plaatsen, structuren en heb een ontzettende moeite hen weer los te laten en mijn weg te vervolgen. Het voelt alsof ik een stukje 'mij' kwijtraak als ik uit een oude vertrouwde omgeving stap.

 

Toch weet ik dat het ook goed kan zijn om verder te gaan. Het kiezen van nieuwe wegen biedt kansen om jouzelf te ontplooien. Je leert nieuwe kanten van jouzelf kennen waarvan je eerder niet wist dat je hen had.

 

Het leven is constant in verandering en dat vind ik lastig. Ik houd van vastigheid. Vaststaande patronen en structuren bieden mij zekerheid.

 

Ik voel mij lange tijd onveilig in een nieuwe situatie, maar ben als ik eenmaal gehecht ben net als klittenband; ik laat moeilijk los.

Dat maakt mij trouw. Vaak zelfs té trouw. Ik lijk bijna vast te grijpen aan hetgeen er geweest is. Zo kan ik na tien jaar contactstilte ineens weer ontzettend de behoefte voelen om contact op te nemen met mensen die veel voor mij betekend hebben. Mijn rationele kant is onderhand in staat dit soort bevliegingen aan de kant te schuiven, maar dat maakt het verlangen naar dat goede oude vertrouwde niet minder.

 

Ik plan mijn leven graag vooruit. Dat biedt vastigheid, structuur, veiligheid. Zo kan ik doelen stellen en deze proberen te bereiken.

In al mijn perfectionisme verlies ik mij regelmatig in het behalen van  mijn doel.

 

Ik ben zo doelgericht dat ik over grenzen ga. Ik zie alleen nog hetgeen ik wil bereiken en verwaarloos daarmee dan alles wat er nog meer is. Zo gaat mijn sociale leven op een laag pitje en ga ik compleet over mijn eigen lichamelijke grenzen heen om mijn doel te behalen. 

  

 

 

 

Ik streef mijzelf voorbij om mijn doel te behalen. Als ik uiteindelijk bij de 'finish' ben aangekomen ben ik letterlijk en figuurlijk kapot.

 

Daarom heb ik moeite om deze beslissing te nemen....

 

Vier maanden geleden begon ik vol goede moed aan een nieuw hulpverleningstraject. Mijn doel was om een beter zelfbeeld te krijgen en wat zaken uit het verleden een plaats te geven. Rond volgend jaar juli stond mijn 'finish' gepland; dan zou ik mijn doel behaald hebben en eindelijk het normale leven van werk en studie weer op kunnen pakken.

 

Tot mijn lichaam begon te haperen en ik afgelopen week van een hulpverlener de vraag kreeg: 'Of het niet beter was een stapje terug te doen en een pad te kiezen wat beter aansluit bij mijn lichamelijke grenzen.'

 

Baf. Daar lag ik. Voor de zoveelste keer getackeld door mijn eigen lichaam. Wederom wist mijn lichaam het te presteren om tussen mij en mijn doel te komen. Weg vastigheid en structuur. Hallo onzekerheid!

 

Het afgelopen jaar heb ik keihard gewerkt om mijn grenzen te gaan voelen en er naar te gaan luisteren. Ik dacht het aardig onder de knie te hebben... De eerste aanpassingen om dit hulpverleningstraject aan te kunnen had ik al gemaakt; mijn persoonlijk leven is op een laag pitje gezet en ik lig bijna hele dagen op de bank te rusten.

Ik gaf mijn grenzen al wel eerder aan bij mijn hulpverleners en samen bedachten wij de oplossing om mij in de lunchpauze even terug te trekken en te mogen rusten.

Maar zelfs dat is niet genoeg om mijn doel te kunnen behalen. Ik red het niet. Mijn lichaam geeft op.

 

En dus moet ik grote enge beslissingen gaan maken. Mijn doel zal moeten worden aangepast en ik moet gaan zoeken of ik wat zekerheid in alle onzekerheid kan vinden. Ik zal het oude moeten loslaten en op zoek moeten gaan naar iets nieuws wat beter bij mijn (nieuw gevonden) grenzen past.

En dat is klote.

 

Soms denk je er te zijn qua acceptatie van jouw klachten en dan komt jouw leven met al zijn beperkingen er ineens tussen door en gaat tussen jou en jouw doel staan.

Er valt dan niets anders te doen dan luisteren naar jouw lichaam en jouw doelen bijstellen.

 

En dat is dan ook wat ik nu ga doen.