Vrijheid

Vandaag vieren wij de vrijheid

Ik vier de vrijheid die ik vond

In mijn voelen

In mijn denken

 

Al die tijd zat ik opgesloten

Was ik geketend

Denkbeeldige eisen hielden mij vast

Het zat allemaal in mijn hoofd

 

Dit jaar kan ik mijn vrijheid vieren

Ik vond het toen ik mijzelf onderzocht

Het was zwaar geconfronteerd te worden

Met mijn voelen

Met mijn denken

 

Dit jaar heb ik vrijheid gevonden

Om te denken wat ik wil

Om uit te spreken wat ik voel

De enige die deze vrijheid soms nog aanvecht

Ben ik zelf

 

 

 

Het schrijven van deze eerste blog staat volledig in teken van het onderwerp vrijheid.

Om dit stukje tekst; een paar simpele woorden, wat aan-een-geregen alinea’s te mogen posten van mijzelf heeft er een wereld in mij moeten bewegen.

Hoge eisen moesten overboord gegooid worden, bergen werden beklommen en angsten moesten in de ogen worden gekeken.
 

Het is namelijk doodeng iets van mijzelf te laten zien!

 

Dat is dan ook de reden waarom ik deze blog op Bevrijdingsdag schreef en pas zes maanden later post...

Ik ben bang om ook maar een glimp van mijn gedachtepatronen en gevoelens met anderen te delen.

 

Mensen zouden mij op mijn woorden aan kunnen spreken. Zij zouden terug kunnen komen op een gevoel wat ik in een blog beschrijf of de discussie met mij aan willen gaan over een onderwerp waar ik mijn mening over heb gepost. Ze zouden niet alleen mijn mening en mijn woorden, maar ook mij als persoon kunnen afwijzen.

 

Ik heb er de afgelopen achtentwintig jaar een kunst van gemaakt om onzichtbaar te zijn. Ik was altijd bang om mijn kop boven het maaiveld uit te steken. In mijn hoofd had de wereld geen behoefte aan mij.

 

Ik heb krampachtig geprobeerd van alles te zijn behalve mijzelf. Ik had ook geen idee wie die ‘zelf’ kon zijn. Waar zij van hield. Wat haar mening was. Wie zij was. Altijd paste ik mij maar aan naar wat ik dacht dat de ander van mij wilde zien. 

 

De laatste twee jaar ben ik op zoek gegaan naar wie er achter al die maskers zat. Dat heeft flink wat bloed, zweet en tranen gekost. Op velerlei manieren hebben hulpverleners geprobeerd mij terug te brengen naar mijn kern. Ik wandelde met hen mee niet wetende naar wie ik op zoek was.

 

Ik heb de vrijheid gevonden om mijn gedachten met de wereld te mogen delen. Ik heb niet langer de illusie dat niemand mij boeiend vind. Er zijn mensen die mij leuk vinden, van mij houden. Ergens diep in mij weet ik nu dat ik er mag zijn. Het voelt nog lang niet altijd zo, maar het feit dat ik dat alleen al weet geeft mij de vrijheid deze woorden op papier te zetten.

 

Om hen ook openbaar te maken is een tweede. Ik weet nog niet wanneer ik deze blog met anderen ga delen. Maar ik wil schrijven want mijn stem is te kostbaar om niet gehoord te worden!

 

Ik heb een visie en ik heb dromen voor mijn leven. Ik heb een mening en gevoelens die ik wil leren uiten. Ik wil leren een stukje ´mij´ te delen met anderen.

 

Ik ben er klaar voor mijzelf te laten zien aan de wereld. Misschien weet ik nog niet helemaal waar die ‘zelf’ voor staat, maar ik denk dat deze blog mij daar stukje bij beetje bij kan helpen.

De aankomende tijd wil ik jullie dan ook meenemen in mijn wereld.

 

Wees welkom in de wondere wereld van Just Femz!